1) ÖN KAPAK (göğüs): İmalatında Ladin veya çam ağacı tercih edilir. Göğüs üzerinde, sağlı sollu birbirine simetrik 2 adet “ses deliği” yer alır (Bu deliklerin şekli el yazısı ile küçük f harfini andırır). Göğsün altına, uzunlamasına “bas balkon” adı verilen çubuk yapıştırılarak, hem sesin göğüs üzerindeki yayılımı hem de tel geriliminden kaynaklanan yüklemeye karşı ek mukavemet sağlanır. Yine, tel gerilimlerinden kaynaklanan yüklemeye karşı göğüsün hafif kavisli bir yapısı vardır. Göğüs cilasının kemanın ses karakteristikleri üzerinde önemli etkisi vardır.
2) ARKA KAPAK: Akçaağaç (kelebek) ağacı tercih edilir. Cilası da ses karakteristikleri üzerinde önem arz eder.
3) YANLIK: Ön kapakla arka kapak arasındaki yanal bölümdür. Göğüs, arka kapak ve yanlıklar, takozlarla desteklenerek birbirlerine yapıştırılırlar. Göğüs, arka kapak ve yanlıklara bir bütün olarak “Gövde” de denir.
4) SAP, SALYANGOZ, BURGU DELİKLERİ, BURGULAR, PERDELİK (KLAVYE): Sapın üzerinde tellere parmakla basılarak seslerin elde edildiği siyah abanoz klavye vardır. Klavye bölümünün bitiminde hafif bir kıvrımsal eğimle burgu delikleri ve 4 adet siyah abanoz akort burguları yer alır. Burguların ötesinde, en uçta ise yanal görünümünün salyangozu andırması sebebiyle salyangoz olarak adlandırılan helezonik hatlı sap ucu yer alır.
5) EŞİK, CAN DİREĞİ, KUYRUK: Gövdenin içine, köprünün hemen hemen altına, kapaklar arası ses titreşimlerinin iletimini sağlamak için “Can direği” takılır. Eşik ise, telleri yükselten ve düzgün bir şekilde sapa ulaşmasını sağlayan köprüdür. Eşiğin arka tarafında, tellerin bağlanmasını sağlayan ve üzerinde ekseriyetle hassas akort ayarı yapmaya yarayan “fiks” denilen metal aksamların bulunduğu “kuyruk” bölümü bulunur. Kuyruğun abanoz ağacından olması tercih edilir. Kuyruk, ”düğme” denilen bölüm vasıtasıyla kemanın arkasında sabitlenir.
6)TELLER VE ARŞE: Arşe, kemanın tellerinden ses çıkmasını sağlayan, at kılları ve benzeri malzemelerin gerilmiş olduğu yaydır. Çıta, Topuk, Vida, Burun ve kıllar olamak üzere esas 5 bölümlüdür. Vida çevrildiğinde topuğun hareket etmesiyle üzerindeki kıllar gerilir. Sürtünme yaratılarak tellerin titreştirilebilmesi için arşeye yapışkan “reçine” sürülür. Keman icrasında yay teknikleri çok büyük önem arz etmektedir. Keman telleri ise bir ucu kuyruğa bir ucuda saptaki burgulara bağlanan metal aparatlardır. Sesin oluşma mekanizmasındaki birincil kaynaktır. Burgular çevrilerek akort yapılır. Hassas akort için kuyrukdaki fikslerden yararlanılır. Eski kemanlarda “ahenk telleri”ne de rastlanmaktadır. Bu teller, esas melodi tellerinin altında olup, bu esas tellerin oluşturduğu seslerin etkisiyle titreşip, ürettikleri “armonikler”le genel sesi zenginleştiren tellerdir. Batı müziğinde “Violo d’amore” olarak adlandırılan ahenk telli kemanlara Türk Musikisinde “sine keman” adı verilmiştir (Aşkın kemanı anlamında Violin d’amore, İngilizce Love Violin).
7)ÇENELİK: Çenenin altına gelecek şekilde kemana monte edilerek kemanı tutuş ve kavrayışta kolaylık sağlar. Kemana haricen monte edildiği için kemanın bütünsel yapısı içerisinde yer almaz.